تقدیم به اونا که عشق و بیراهه رفتن!!! 

 ردپای روشن دوستانمو  روی ماسه های جغرافیای ترانه به انتظار می شینم  

غریبه بودی اما من
همیشه آشنای تو
تو سهم من نبودی و
تمام من، برای تو

من از تو پُرتر از دیروز!
تو از من، خالیه هر روز!
من از تو گرم  تابستون!
تو اما سردی ِتن سوز!

من و تو روز شب بودیم
نبود امکان همراهی
اگر چه راه پیدا بود
من و تو گرم گمراهی!

بگو، تقصیر کی بوده
که تو فال هم افتادیم!
چی باعث شد، نبینیم و
ندیده دل به هم دادیم؟!

تلاقی، اشتبا بود و
جدایی، بهترین راهه!
دیگه تاول زدن بسه
تو این تقدیر بیراهه!

نوشته شده در یکشنبه 88/8/24ساعت 10:49 عصر توسط بهــار چابـوک| نظرات ( ) |