این ترانه شرح حال دوستی است که فرصتی تازه برای تکیه کردن به شانه های عشقش می طلبد.

یه فرصت دیگه بده، برای عاشق شدنم
یه فرصت دیگه واسه، با تو نفس کشیدنم

زمستون و ازم بگیر، تابستون و یادم بیار!
طعنه بزن به قفسم، آسمون و یادم بیار!

بذار بشورم این دل و
تو صیقل چشمای تو
سبک کنم گناهم و
از غسل خاکِ پای تو!

جسارت منو ببخش
اگه بازم، تو رو میخوام
اگه با اینکه از شبنم
خورشید چشمات و می پام

یه فرصت دیگه بده، برای عاشق شدنم
یه فرصت دیگه واسه، با تو نفس کشیدنم

چاره چیه برای من
که از خودم زمین زدم!
چاره چیه، به من بگو؟
آخه من از ریشه بدم!

میخوام با تکیه کردنم به شونه هات پا بگیرم
یه فرصت دیگه بده، تا رنگ دریا بگیرم

نوشته شده در چهارشنبه 91/12/9ساعت 9:6 صبح توسط بهــار چابـوک| نظرات ( ) |